Aφού πετύχεις ένα υψηλό επίπεδο ικανότητας, θα είσαι ο πρώτος που θα επιμένεις για το δικαίωμά σου να ζεις με τίμιους ανθρώπους.
Όταν γνωρίζεις την τεχνολογία της διάνοιας, γνωρίζεις ότι είναι λάθος να χρησιμοποιείς τα «ατομικά δικαιώματα» και την «ελευθερία» ως επιχειρήματα για να προστατέψεις εκείνους που η μόνη τους πρόθεση είναι να καταστρέψουν.
Τα ατομικά δικαιώματα δε δημιουργήθηκαν για να προστατέψουν εγκληματίες, αλλά για να φέρουν ελευθερία στους τίμιους ανθρώπους. Σ’ αυτά τα δικαιώματα έσπευσαν, στη συνέχεια, ν’ αναζητήσουν προστασία εκείνοι που χρειάζονταν «ελευθερία» και «ατομική ανεξαρτησία» για να καλύψουν τις ύποπτες δραστηριότητές τους.
Η ελευθερία αρμόζει σε τίμιους ανθρώπους. Αν ένας άνθρωπος δεν είναι τίμιος, δεν μπορεί να είναι ελεύθερος – στήνει ο ίδιος παγίδα στον εαυτό του. Από τη στιγμή που οι πράξεις του δεν μπορούν να αποκαλυφθούν, είναι φυλακισμένος· πρέπει να αποφεύγει τους συντρόφους του και είναι σκλάβος της δικής του συνείδησης. Για ν’ αποκτήσει το άτομο την όποια ελευθερία, πρέπει πρώτα να τη δικαιούται.
Όταν προστατεύουμε τους ανέντιμους ανθρώπους, τους καταδικάζουμε στην κόλαση που δημιούργησαν μόνοι τους. Κάνοντας τα «ατομικά δικαιώματα» συνώνυμο της «προστασίας του εγκληματία» βοηθάμε να επέλθει ένα καθεστώς σκλαβιάς για όλους· γιατί, όπου γίνεται κατάχρηση της «ατομικής ανεξαρτησίας», τα όρια της υπομονής κάποια στιγμή εξαντλούνται, και, τελικά, μας παίρνει όλους η μπάλα. Οι ποινικοί νόμοι, στο σύνολό τους, απευθύνονται στα λίγα εκείνα άτομα που παραστρατίζουν. Δυστυχώς, τέτοιοι νόμοι πλήττουν επίσης και περιορίζουν κι εκείνους που δεν παραστρατίζουν. Αν όλοι ήταν τίμιοι, δε θα υπήρχε η απειλή της πειθαρχικής ποινής.
Το ανέντιμο άτομο έχει μόνο μια διέξοδο – ν’ αναγνωρίσει τις δικές του ευθύνες απέναντι στην κοινωνία και ν’ αποκαταστήσει την επικοινωνία του με το συνάνθρωπό του, την οικογένειά του και τον κόσμο γενικότερα. Με το να επικαλείται τα «ατομικά δικαιώματα» για να προστατευτεί από μια εξέταση των πράξεών του, υπονομεύει το μέλλον της ατομικής ελευθερίας, μια και ο ίδιος δεν είναι ελεύθερος. Ωστόσο, επηρεάζει άλλους, τίμιους ανθρώπους, χρησιμοποιώντας το δικό τους δικαίωμα για ελευθερία προκειμένου να προστατέψει τον εαυτό του.
Ανήσυχη κείται η κεφαλή που φέρει ένοχη συνείδηση.. Και δε θα ησυχάσει με το να επιζητά να καλύψει τις κακές πράξεις με προφάσεις του στιλ «ελευθερία σημαίνει ότι δεν πρέπει ποτέ να με κοιτάς». Το δικαίωμα ενός ατόμου να επιβιώνει σχετίζεται άμεσα με την τιμιότητά του.
Ελευθερία για τον Άνθρωπο δε σημαίνει ελευθερία να πληγώνεις το συνάνθρωπο. Ελευθερία λόγου δε σημαίνει ελευθερία να βλάπτεις με ψέματα.
Οι άνθρωποι δεν μπορούν να είναι ελεύθεροι όσο υπάρχουν ανάμεσά τους εκείνοι που είναι σκλάβοι των δικών τους φόβων.
Η αποστολή μιας τεχνοδιαστημικής κοινωνίας είναι να υποδουλώνει το άτομο και να το ελέγχει με απειλές στον οικονομικό και πολιτικό τομέα. Το μόνο θύμα του αιώνα των μηχανών είναι το άτομο και η ελευθερία του.
Αν θέλουμε να διαφυλάξoυμε αυτή την ελευθερία, δεν πρέπει να επιτρέπουμε στους άλλους να κρύβουν τις κακές προθέσεις τους βρίσκοντας προστασία σ’ αυτή την ελευθερία. Ένας άνθρωπος πρέπει να είναι τίμιος απέναντι στον εαυτό του και στους συνανθρώπους του, αν θέλει να είναι ελεύθερος. Αν χρησιμοποιεί τη δική του τιμιότητα για να διαμαρτυρηθεί εναντίον της αποκάλυψης της ανεντιμότητας, τότε ο άνθρωπος αυτός είναι εχθρός της δικής του ελευθερίας.
Ο δρόμος μας θα είναι φωτεινός αν δεν αφήσουμε τους άλλους να μας οδηγήσουν με τις πράξεις τους στο σκοτάδι.
Η ελευθερία προορίζεται για τους τίμιους ανθρώπους. Ατομική ανεξαρτησία υπάρχει μόνο για όσους έχουν την ικανότητα να είναι ελεύθεροι.
Σήμερα, στη Σαηεντολογία, γνωρίζουμε ποιος είναι ο δεσμοφύλακας – το άτομο το ίδιο. Και μπορούμε να ξανακερδίσουμε το δικαίωμά μας να ακολουθούμε το φωτεινό μονοπάτι, ξεριζώνοντας το κακό που κάνουν οι άνθρωποι στον εαυτό τους.
Γι’ αυτό, μη λες πως η έρευνα για ένα άτομο ή για το παρελθόν του είναι ένα βήμα προς τη σκλαβιά. Γιατί, στη Σαηεντολογία, αυτό είναι το πρώτο βήμα προς την απελευθέρωση ενός ανθρώπου από την ενοχή του.
Μόνο αν η πρόθεση του Σαηεντολόγου ήταν να τιμωρήσει τον ένοχο, και μόνο τότε, θα ήταν κακό να κάνει μια έρευνα στο παρελθόν ενός άλλου.
Αλλά δεν είμαστε αστυνομία. Η ματιά μας είναι το πρώτο βήμα προς το ξεκλείδωμα των θυρών, γιατί είναι όλες κλειδωμένες από μέσα.
Αν μπορούμε να σώζουμε τους άλλους, ποιος ο λόγος να τους τιμωρούμε; Μόνο ένας τρελός θα έσπαγε ένα αντικείμενο που ήθελε και μετά θα το επισκεύαζε, κι εμείς δεν είμαστε τρελοί.
Άσχετα με τα ατομικά δικαιώματα, το άτομο δεν πρέπει να πεθάνει σ’ αυτό τον αιώνα των μηχανών. Ο εγκληματίας και ο τρελός δεν πρέπει να θριαμβεύσουν με τα καινούργια μέσα εξολόθρευσης που έχουν επινοήσει.
Το άτομο με την ελάχιστη ελευθερία είναι εκείνο που δεν μπορεί ν’ αποκαλύψει τις δικές του πράξεις και διαμαρτύρεται κατά της αποκάλυψης των ανάρμοστων ενεργειών των άλλων. Αν δε δράσουμε, οι άνθρωποι αυτοί θ’ αποτελέσουν αύριο το θεμέλιο μιας πολιτικής σκλαβιάς όπου όλοι θα έχουμε νούμερα –και ενοχές– εκτός κι αν δράσουμε.
Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον το ότι ο εκβιασμός και η τιμωρία αποτελούν το διακριτικό γνώρισμα όλων των σκοτεινών εγχειρημάτων. Τι θα συνέβαινε αν αυτά τα δύο δεν υπήρχαν πια; Τι θα συνέβαινε αν όλοι οι άνθρωποι ήταν αρκετά ελεύθεροι να μιλούν; Τότε και μόνο τότε θα είχαμε ελευθερία.
Την ημέρα που θα μπορούμε να εμπιστευόμαστε απόλυτα ο ένας τον άλλο, θα υπάρξει ειρήνη στη Γη.
Μη στέκεσαι εμπόδιο σ’ αυτή την ελευθερία. Γίνε κι εσύ ελεύθερος.