Για να πετύχει ένα άτομο, μια ομάδα ή ένας οργανισμός την επίτευξη ενός επιθυμητού στόχου, χρειάζεται να γνωρίζει ορισμένες αρχές που ισχύουν γύρω από το θέμα της οργάνωσης. 

Όταν εξετάζουμε την οργάνωση στην πιο απλή της μορφή, όταν αναζητούμε τις συγκεκριμένες βασικές ενέργειες ή συνθήκες που εξασφαλίζουν ότι η οργάνωση αποδίδει, όταν χρειαζόμαστε μια πολύ απλή περιγραφή που ταυτόχρονα να περιλαμβάνει τα πιο ζωτικά σημεία του θέματος προκειμένου να διδάξουμε αποτελεσματικά τους ανθρώπους, ανακαλύπτουμε ότι υπάρχουν μόνο λίγα σημεία που χρειάζεται να τονιστούν. 

Σκοπός της οργάνωσης είναι να ΕΞΑΣΦΑΛIΣΕΙ ΤΗΝ ΥΛΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΥ. 

Υλοποίηση σημαίνει κάτι που επιτελείται στην πράξη. 

Η οργάνωση δεν αποτελεί μόνο ένα φανταχτερό, πολύπλοκο σύστημα που υπάρχει απλώς για να υπάρχει. Αυτή θα ήταν η γραφειοκρατία στη χειρότερή της μορφή. Οργανογράμματα για χάρη των οργανογραμμάτων, γραφήματα για χάρη των γραφημάτων, κανόνες για χάρη των κανόνων, καταλήγουν μόνο σε αποτυχίες. 

Το μόνο πλεονέκτημα (όχι απαραίτητα κακό) μιας πολύπλοκης, δυσκίνητης και ανούσιας γραφειοκρατικής δομής είναι ότι προσφέρει εργασία στους φίλους αυτών που ασκούν τον έλεγχο.. Αν επίσης δεν επιβάλλει βαριά φορολογία και δεν απειλεί τα άτομα με χρεοκοπία, εξαιτίας του κόστους συντήρησής της, κι αν δεν επιβάλλει σ’ ένα λαό ή στους εργαζόμενους στην παραγωγή, στρατιωτικού τύπου επιθεωρήσεις και άχρηστο έλεγχο, ένας οργανισμός με τέτοια δομή δεν είναι κακός, αφού παρέχει εργασία, αλλά κατά τα άλλα είναι άχρηστος και, μόνον όταν του δοθεί πάρα πολλή εξουσία, γίνεται καταστροφικός.  

Οι βασιλείς της Γαλλίας και άλλων χωρών συνήθιζαν να εφευρίσκουν τίτλους και καθήκοντα για να προσφέρουν απασχόληση στις ορδές των ευγενών που ζούσαν δίπλα τους παρασιτικά, κι έτσι να τους κρατούν στην αυλή τους υπό στενή παρακολούθηση και μακριά από αναταραχές που συνέβαιναν στις επαρχίες, όπου οι ευγενείς αυτοί θα μπορούσαν να ξεσηκώσουν τους ανθρώπους. Τίτλοι όπως «Φύλακας των Υποποδίων», «Κάτοχος του Βασιλικού Νυχτικού» και άλλοι παρόμοιοι, διεκδικούνταν με μάχες, και αγοράζονταν, πωλούνταν και διατηρούνταν με θηριωδίες. 

Η επιδίωξη κοινωνικής θέσης, η προσπάθεια να γίνει κανείς πιο σημαντικός και να έχει έναν προσωπικό λόγο για να υπάρχει και να είναι αξιοσέβαστος, ακολουθεί το δρόμο των έντιμων προσπαθειών για την επίτευξη αποτελεσματικής οργάνωσης, προκειμένου να μπορεί κάτι να πραγματοποιηθεί και να μπορεί να γίνει οικονομικά ισχυρό. 

Η οργάνωση χάριν της οργάνωσης, δημιουργεί συνήθως στην πράξη ένα τέρας, που γίνεται τόσο δύσκολο να ζήσει κανείς μαζί του, ώστε καταρρέει. Απώλειες στην παραγωγή, υψηλοί φόροι, εξοργιστική ή τρομακτική παρέμβαση στους ανθρώπους ή στους πραγματικούς παραγωγούς, προσελκύει και προκαλεί χρεοκοπία ή εξέγερση, συνήθως δε και τα δύο, ακόμα και σε εμπορικές εταιρείες. 

Επομένως, προκειμένου ένας οργανισμός (σωματείο, εταιρεία, επιχείρηση, ομάδα κ.λπ.) να έχει λόγο ύπαρξης, πρέπει να εναρμονίζεται με τον παραπάνω ορισμό που δίνεται για:

ΤΗΝ ΕΞΑΣΦΑΛΙΣΗ ΤΗΣ ΥΛΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΟΥ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΥ. 

Τόσο στις εταιρείες όσο και στα κράτη δεν υπάρχει έλλειψη οραμάτων. Όλοι, εκτός από τους πιο διεφθαρμένους επικεφαλής εταιρειών ή κρατών, επιθυμούν να έχουν μια ειδικότερη ή γενικότερη βελτίωση. Το ίδιο ισχύει επίσης και για τους εκτελεστικούς τους και οπωσδήποτε και για τους εργαζόμενους, καθώς αυτοί αποτελούν τη βάση όλων σχεδόν των εξεγέρσεων που έχουν γίνει μέχρι τώρα. Έτσι, λοιπόν, από την κορυφή μέχρι τη βάση, η πλειονότητα των ατόμων επιθυμεί τη βελτίωση. 

Αυτό σημαίνει περισσότερη τροφή, μεγαλύτερο κέρδος, καλύτερες αμοιβές, περισσότερα διαθέσιμα μέσα και, γενικά, μεγαλύτερη ποσότητα και καλύτερη ποιότητα για οτιδήποτε πιστεύουν ότι είναι καλό ή ωφέλιμο. Η έννοια της βελτίωσης περιλαμβάνει επίσης την ελαχιστοποίηση οποιουδήποτε πράγματος θεωρείται γενικά αρνητικό. 

Τα προγράμματα που κερδίζουν τη γενική υποστήριξη συγκεντρώνονται περισσότερο σε πράγματα που είναι ωφέλιμα και λιγότερο σε πράγματα που είναι επιζήμια. «Περισσότερη τροφή, καλύτερη υγεία», «περισσότερα όμορφα κτίρια, λιγότερα χαμόσπιτα,» «περισσότερος ελεύθερος χρόνος, λιγότερη εργασία», «περισσότερη απασχόληση, λιγότερη ανεργία» είναι μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα πολύτιμων και αποδεκτών προγραμμάτων. 

Αλλά το να έχει κάποιος μόνο ένα πρόγραμμα είναι σαν να έχει μόνο ένα όνειρο. Στις εταιρείες και στα πολιτικά κόμματα τα χρήσιμα προγράμματα που κυκλοφορούν είναι αναρίθμητα. Το πρόβλημα είναι ότι δεν εκτελούνται. 

Υπάρχουν διάφοροι λόγοι για τους οποίους ένα πρόγραμμα μπορεί να αποτύχει. Μπορεί το πρόγραμμα να είναι πολύ εκτενές. Ή να μην είναι γενικά επιθυμητό. Μπορεί επίσης να μην είναι καθόλου αναγκαίο ή η εκτέλεσή του να ωφελούσε μόνο λίγους. Ωστόσο, αυτοί οι λόγοι είναι μόνο επιφανειακοί. Ο βασικός λόγος είναι η έλλειψη τεχνογνωσίας πάνω στο θέμα της οργάνωσης. 

Κάθε πρόγραμμα θα μπορούσε να εφαρμοστεί, ασχέτως αν ήταν ιδιαίτερα φιλόδοξο, εν μέρει αποδεκτό ή αν ήταν πράγματι απαραίτητο ή όχι, από τη στιγμή που θα οργανωνόταν σωστά. 

Το πενταετές σχέδιο μερικών εθνών που ήταν της μόδας ήταν πολύ πολύτιμα και όλα σχεδόν απέτυχαν να φτάσουν στους αντικειμενικούς τους στόχους. Ο λόγος δεν είναι ότι είναι εξωπραγματικά, υπερβολικά φιλόδοξα ή δεν ότι δεν έτυχαν γενικής αποδοχής. Ο λόγος για μια τέτοια αποτυχία είναι η έλλειψη οργάνωσης. 

Δεν είναι τα όνειρα του ανθρώπου που τον προδίδουν. Αυτό που τον προδίδει είναι η έλλειψη της τεχνογνωσίας που απαιτείται για να γίνουν αυτά τα όνειρα πραγματικότητα 

Η ορθή διαχείριση έχει δύο σαφείς στόχους: 

1. Να εξασφαλίσει τη συνέχιση της λειτουργίας μιας υπάρχουσας εταιρείας, ενός πολιτισμού ή μιας κοινωνίας, 

2. Να επιτύχει την υλοποίηση ενός σχεδιασμού. 

Αν υπάρχει μια βάση πάνω στην οποία μπορεί να λειτουργήσει κάποιος, υπάρχουν δηλαδή η γη, οι άνθρωποι, ο εξοπλισμός και ο πολιτισμός, αυτό που χρειάζεται είναι ένα καλό διαχειριστικό πρότυπο κάποιου είδους ώστε να μπορέσει να τα διατηρήσει. 

Έτσι, οι στόχοι (1) και (2) παραπάνω καταλήγουν τελικά μόνο στο (2). Σχέδιο σημαίνει «να παρατείνεις τη διάρκεια της υπάρχουσας οντότητας». Καμιά εταιρεία ή χώρα δε συνεχίζει να υφίσταται αν κάποιος δε συνεχίσει να την εγκαθιδρύει. Έτσι, για τη διαιώνιση οποιασδήποτε ομάδας ή οποιασδήποτε υποδιαίρεσης μιας ομάδας είναι απαραίτητο να υπάρχει ένα είδος συστήματος διαχείρισης, ανεξάρτητα από το πόσο ακατέργαστο μπορεί να είναι αυτό. Ακόμη κι ένας βασιλιάς ή ένας εργοδηγός ή ένας διευθυντής, όταν δεν υπάρχει κανένα άλλο σύστημα υποστήριξης στο οποίο να μπορεί κάποιος να απευθυνθεί για να εκφράσει τις διαφωνίες του σχετικά με τη γη ή το νερό ή τις αμοιβές, αποτελεί ένα σύστημα διαχείρισης. Ο επιστάτης μιας ομάδας εργατών, η οποία ασχολείται μόνο με τη φόρτωση φορτηγών, εφαρμόζει ένα εξαιρετικά πολύπλοκο σύστημα διαχείρισης. 

Εταιρείες και χώρες δε λειτουργούν επειδή βρίσκονται απλώς σ’ ένα μέρος ή επειδή είναι παραδοσιακές. Εδραιώνονται συνεχώς με τη μια ή την άλλη μορφή διαχείρισης. 

Όταν ένα ολόκληρο σύστημα διαχείρισης βγαίνει εκτός λειτουργίας ή χάνεται ή ξεχνιέται, τότε έρχεται η κατάρρευση, εκτός αν, κάποιο νέο σύστημα ή υποκατάστατο, πάρει άμεσα τη θέση του. 

Η αλλαγή του επικεφαλής ενός τμήματος, πολύ λιγότερο ενός γενικού διευθυντή και πολύ πολύ λιγότερο ενός κυβερνήτη, μπορεί να οδηγήσει στην καταστροφή ενός ολόκληρου συστήματος ή μέρους του, από τη στιγμή που το παλιό σύστημα, άγνωστο, παραγκωνισμένο ή ξεχασμένο σταματήσει να υφίσταται, και κανένα άλλο σύστημα, που να είναι κατανοητό, δεν πάρει τη θέση του. Οι συχνές μεταθέσεις μέσα σε μια εταιρεία ή σ’ ένα κράτος είναι δυνατό να εμποδίσουν την ανάπτυξη της ομάδας και να προκαλέσουν αταξία και σύγχυση στους κόλπους της, καθώς τέτοιες μεταθέσεις καταστρέφουν και το παραμικρό στοιχείο διαχείρισης που θα μπορούσε να υπάρχει σ’ αυτήν. 

Έτσι, αν οι μεταθέσεις στη διαχείριση, τα λάθη ή οι ελλείψεις μπορούν να προκαλέσουν την κατάρρευση οποιουδήποτε τύπου ομάδας, τότε έχει ζωτική σημασία να γνωρίζουμε το βασικό θέμα της οργάνωσης. 

Έστω κι αν η ομάδα είναι σε θέση αποτελέσματος –που σημαίνει ότι δε δημιουργεί τίποτα, αλλά μόνο αμύνεται μπροστά στην απειλή κάποιας καταστροφής– ακόμη και τότε πρέπει να σχεδιάζει. Και εφόσον σχεδιάζει, πρέπει με κάποιο τρόπο να πετυχαίνει την εκτέλεση ή την ολοκλήρωση του σχεδίου. Ακόμη και στην απλή περίπτωση όπου ένα φρούριο δέχεται επίθεση θα πρέπει να υπάρξει κάποια άμυνα, κι αυτό θα επιτευχθεί με το σχεδιασμό και την εκτέλεση του σχεδίου, ανεξάρτητα από το πόσο ακατέργαστο μπορεί να είναι. Η εντολή «Αποκρούστε τον εισβολέα που επιτίθεται στο νότιο τείχος» είναι αποτέλεσμα παρατήρησης και σχεδιασμού, ανεξάρτητα από το πόσο γρήγορα ή πόσο απρόσεκτα έγινε. Η άμυνα στο νότιο τείχος υφίσταται χάρη στην ύπαρξη ενός συστήματος διαχείρισης, έστω κι αν αυτό περιλαμβάνει μόνο λοχίες που δέχονται την εντολή και οδηγούν τους άνδρες τους προς το νότιο τείχος. 

Μια εταιρεία η οποία αντιμετωπίζει δυσβάστακτα χρέη, πρέπει να κάνει σχέδια ακόμη κι αν κάτι τέτοιο σημαίνει να καθυστερήσει την αποπληρωμή των πιστωτών της.. Απαιτείται επίσης ένα σύστημα διαχείρισης για να κάνει έστω και μόνο αυτό. 

Η φοβερή αποθάρρυνση που αισθάνεται ένας νέος ηγέτης ο οποίος κάνει σχέδια για μια σπουδαία και ισχυρή καινούργια εποχή, για να καταλήξει τελικά ν’ ασχολείται μόνο με παλιά λάθη και αδυναμίες, μπορεί να αποδοθεί όχι στην «ανόητη φιλοδοξία» του ή στην «έλλειψη επίγνωσης της πραγματικότητας» αλλά στην έλλειψη οργανωτικής τεχνογνωσίας. 

Ακόμη και οι εκλεγμένοι πρόεδροι ή πρωθυπουργοί δημοκρατικών κρατών αισθάνονται φοβερή αποθάρρυνση. Δεν ισχύει, όπως συνήθως ισχυρίζονται διάφοροι, ότι «δεν τηρούν τις υποσχέσεις των προεκλογικών τους εκστρατειών» ούτε ισχύει το ότι «προδίδουν το λαό». Απλώς δε γνωρίζουν, ούτε οι ίδιοι ούτε και τα μέλη του κοινοβουλίου τις αρχές της οργανωτικής τεχνογνωσίας. Δεν μπορούν να πραγματοποιήσουν τις προεκλογικές τους υποσχέσεις, όχι επειδή ήταν υπερβολικές αλλά επειδή είναι πολιτικοί και όχι διαχειριστές. 

Μερικοί άνθρωποι αρκούνται στο να οραματίζονται εκπληκτικά πράγματα. Νομίζουν, μάλιστα, ότι επειδή οραματίζονται πράγματα, αυτά θα πρέπει και να πραγματοποιηθούν. Αισθάνονται, λοιπόν μεγάλη οργή όταν αυτό δε συμβαίνει. 

Ολόκληρα κράτη, για να μην αναφέρουμε τις εμπορικές εταιρείες, την κοινωνία ή τις ομάδες, αντιμετώπισαν τρομερές αναταραχές για δεκαετίες επειδή τα βασικά οράματα και σχέδιά τους ποτέ δεν καρποφόρησαν. 

Είτε σχεδιάζεις πώς θα επιτύχεις να υπάρχει πλούτος στα Απαλάχια Όρη είτε να φτιάξεις μια καινούργια αποθήκη πιο κοντά στην εθνική οδό, ο σχεδιασμός αυτός δε θα υλοποιηθεί εάν δεν υπάρχει διαχειριστική τεχνογνωσία. 

Τα πραγματικά εμπόδια που μπαίνουν ανάμεσα στο σχεδιασμό και την υλοποίησή του δεν είναι ούτε η έλλειψη τεχνικών γνώσεων ούτε τα οικονομικά ούτε ακόμη και η έλλειψη κάποιου φορέα εξουσίας, ούτε ο ίδιος ο σχεδιασμός που μπορεί να είναι εξωπραγματικός.